Verslag van de Dag
Vrijdag 2 september 2011
Sorry, sorry, sorry, wat ben ik ontzettend laat met dit laatste verslagje! Na de fik was het voor mij tijd om uit te rusten, en daar ben ik eigenlijk nu pas klaar mee! Dus nu toch nog maar het verslag van onze laatste timmerdag.
De dag begon, zoals altijd, met het omhooggaan van de vlag, en lekker even timmeren. Daarna was het tijd voor een echte ballonnenwedstrijd! Alle kinderen kregen een ballon, met daarop hun naam en een adres. Veel slimme kinderen zeiden: ‘Maar daar woon ik helemaal niet!' Ik zal 's uitleggen waarom dat adres erop staat. Bij een ballonnenwedstrijd gaat het erom dat jouw ballon zo ver mogelijk komt. Als iemand dan jouw ballon, met het kaartje met jouw naam erop, vindt, kan hij hem terugsturen naar het adres op het kaartje. Op elk kaartje staat dus hetzelfde adres, zodat René (in dit geval) precies bij kan houden waar alle kaartjes teruggevonden zijn. Het was wel echt een mooi gezicht toen al die ballonnen de lucht ingingen, gaaf hoor!
Na de wedstrijd kon iedereen mooi nog even timmeren. Sommige hutten vlogen nog een stukje de ruimte in, andere hutten werden nog mooi versierd. De Regelkeet was al erg snel weg, en hoe later het werd, hoe meer dingen verdwenen. De leestent werd opgeruimd, de luifel werd afgebroken, en 's middags zelfs jullie hutten. Maar dat gebeurt natuurlijk niet zomaar. Aan het begin van de middag worden alle kinderen naar voren geroepen. Op dat moment gaan drie superstoere omtrekteams op pad om de hoogste hutten klaar te maken om omgetrokken te worden. Daarbij wordt een touw vastgemaakt aan de hut, en worden de kruislatten van de eerste verdieping (en vaak zelfs ook de balken) met een moker (een hele grote hamer) uit de hut geslagen. Hierdoor is de hut niet meer stevig, en kan hij omgetrokken worden. Nu denk je misschien: ‘Waarom worden hutten eigenlijk omgetrokken?' Ik moet er niet aan denken dat iemand op zijn vierde verdieping een balk afsloopt en deze dan per ongeluk laat vallen! Dan kan de hut maar beter alvast op de grond liggen, dan valt ie niet zo hard.
Na het omtrekken mochten jullie allemaal zelf aan de slag. Wat bij het slopen vooral belangrijk is, is: sloop van boven naar beneden. En dat gebeurde ook heel goed. Het ging dan ook als een trein! Ik stond in de container, om alle deuren aan te nemen, en toen ik op een gegeven moment om mee heen kijk stonden er nog maar een paar hutten overeind. Echt super! Al het hout werd verder naar de houtstapel gebracht, en zo ontstond er een prachtige brandstapel. Om 5 over 3 waren alle hutten opgeruimd, en was het veld schoon, en konden de kinderen allemaal wat lekkers komen halen en kregen ze hun vaantje. Wij als leiding waren nog niet helemaal klaar, want de laatste dingen moesten nog opgeruimd, en onze materiaalwagens moesten nog van het veld af. Gelukkig hadden we een gave avond in het vooruitzicht.
En gaaf was het! De brandweer kwam aan, en René mocht de fik aansteken. Dat ging goed! Al snel stond de hele stapel in brand, en was er een prachtig vuur. Het duurde dan ook niet lang of de eerste kinderen lagen in de sloot. Wij als leiding konden natuurlijk niet achterblijven, dus toen wij het veld op mochten (zodra de brandweer het veilig genoeg vond) sprongen ook wij in de sloot. Ik heb nog heerlijk de hele avond bij het vuur gezeten, en toen was het echt tijd om te gaan slapen.
En met dit verslag is Timmerdorp 2011 écht voorbij. Ik vond het weer een superweek, een echte feestweek, en vind het ontzettend jammer dat het voorbij is. Het zal raar zijn om nu weer een jaar te moeten wachten. Maar gelukkig zie ik jullie allemaal (tenminste, dat hoop ik!) ergens rond maart bij de inschrijvingen voor Timmerdorp 2012! Tot dan!
Voor de laatste keer: groetjes, Margy!